Noorwegen
Nadat eerst mijn partner overleed in 2013 en mijn moeder in 2016, viel ik in groot gat. Op initiatief van een goede vriendin besloot ik op reis te gaan naar Noorwegen, een hartenwens die ik al tien jaar had. Het was er nooit van gekomen, want er waren altijd andere mensen die mij nodig hadden (dacht ik). Ik vond het fijn dat ik nodig was, en daardoor was het makkelijk mezelf aan de kant te schuiven.
Eindelijk ging ik een keer op reis naar Noorwegen. Met de trein naar Schiphol, met het vliegtuig naar Bergen in Noorwegen en met een bus naar de boot. Het werd de reis van mijn leven. Mijn vriendin die meeging was al aardig bereisd en deinsde nergens voor terug. Voor mij was het mijn eerste vliegreis sinds mijn 19e en ik keek mijn ogen uit. De hele reis op de postboot was voor mij een inhaal-vakantie van jaren vol zorgen.
Mijn verre voorouders kwamen uit Noorwegen en zo lang als ik was, ik viel daar niet uit de toon. Het voelde bijna als een thuis. Voor mijn bereisde vriendin was mijn aanwezigheid door mijn gretigheid een extra mooie belevenis. Zij bekeek de reis nu door de ogen van een ander, mij.
De bootreis door de fjorden bracht me een nieuw inzicht. De hoge bergen, de wilde natuur en de arenden vertelden me allemaal dezelfde wijsheid: als individueel mens ben je maar een klein onderdeel van het groter geheel.
Maak jezelf dus niet belangrijker dan je bent maar besef dat je op jezelf bent aangewezen zoals dat geldt voor alle andere mensen.
Na deze reis voelde ik zich letterlijk herboren. Ooit zal ik nog eens terug gaan naar Noorwegen.
