Rietje heeft er erg veel last van. De snoeren van het korset worden soms te strak aangetrokken, vaak door haarzelf. Als ze het ’s avonds afdoet voelt ze de opluchting in haar lijf, haar hart en haar hoofd. Het korset is het keurslijf dat nodig is om overeind te blijven, een noodzakelijk kwaad om te voorkomen dat ze verder inzakt. Want ze heeft het gevoel, dat ze steeds minder waard is en dat haar rol in de wereld steeds kleiner wordt, dat zijzelf kleiner wordt. Als ze ’s avonds alleen thuis is, durft ze het keurslijf af te leggen. Dan is er niemand meer, die iets van haar kan verwachten. Het gebruik van het korset is haar eigen keuze om steeds opnieuw bewust te voelen dat ze in een keurslijf zit, dat zij zelf een keurslijf is.

Maar wat haar het meest benauwt, is de invloed van het keurslijf op haar gevoel. Ze stompt af, vindt het steeds moeilijker om contact te onderhouden met de buitenwereld. Ze is strak ingesnoerd, voelt zich star en onbeweeglijk en straalt dat ook uit.

Mensen vinden het moeilijk om verbinding met haar te maken omdat ze de signalen verkeerd interpreteren. Haar leven is al jarenlang zoals ze nu zelf is, ingesnoerd in een keurslijf. Van dag tot dag staat vast wat ze doet, op uur en tijd en met wie. Nieuwe mensen zijn een bedreiging omdat zij plaats moeten krijgen binnen dat keurslijf. Maar dat lukt nauwelijks.

Ruimte maken kan alleen door iets anders los te laten. En dat is juist zo moeilijk. Alles wat ze doet, voelt als een noodzaak om te overleven. Alles wat ze los zou laten, voelt als het begin van een einde dat ze nog niet wil. En zo krimpt Rietje meer en meer. Haar wereld wordt kleiner en strakker. Het keurslijf zal haar uiteindelijk verzwelgen.